Redaktor naczelny w latach 1972–1993, budowniczy „małego formatu” pisma i pierwszych dwudziestu lat jego renomy. Z wykształcenia polonista z brodą, z usposobienia zachodniofil. Przyszło mu żyć w Polsce, co zawsze zmienia jakoś postać rzeczy. Do pracy przynosił zawinięte w pergamin kanapki – czasem się nimi dzielił, a czasem zjadał osobiście. Stworzył zespół „LnŚ” od zera, dał możliwość pracy ludziom nowym, otworzył łamy dla pisarzy obcych znanych nad Wisłą słabo albo nie znanych wcale (kraj miał już rozwinięte rolnictwo, powszechną edukację, lecznictwo i własne środowisko pisarskie). Mimo że do roku 89 „LnŚ”, jak wszystkie inne periodyki podlegała cenzurze, pod Sadkowskim pismu, rozchodzącemu się w dużych nakładach, udawało się rozepchnąć część zwyczajowych ograniczeń. W 80 roku współorganizował dwutygodniową wizytę studyjną pisarzy amerykańskich, która miała ciągi dalsze (gośćmi byli m.in. John Ashbery i Susan Sontag). Napisał niejedną książkę krytycznoliteracką, a i przełożył co niemiara.